Po dość surowej ocenie aukcji Michała Niemczyka nawet nie wiem czy wypada mi wyrażać daleko idący zachwyt aukcją Damiana Marciniaka. Nie chcę być posądzony o stronniczość, czy lobbowanie za którymś z tych domów aukcyjnych. Nie da się jednak ukryć, że ostatnia aukcja Gabinetu Numizmatycznego Damiana Marciniaka wzbudziła we mnie wiele pozytywnych emocji. Dawno nie było aukcji na której oferowano tak wiele interesujących mnie obiektów. Nawet jeśli nie zamierzałem ich licytować, czy nawet nie mieściły się w kręgu moim zainteresowań kolekcjonerskich, miło było je obejrzeć. W normalnych warunkach pewnie kilka z nich opisałbym na tej stronie. Przypuszczam jednak, że nagromadzenie ciekawostek skutkować będzie pominięciem pominięciem części z nich. Jednak to nie jedyny powód dla którego ta aukcja zrobiła na mnie takie wrażenie.
Sama aukcja trwała cztery dni, co było konsekwencją zgromadzenia wyjątkowo obszernego materiału na który składało się 2.605 obiektów. Jednak w piątek poprzedzający aukcję Damian Marciniak zorganizował wieczorek edukacyjny z pięcioma wykładami krążącymi wokół tematów numizmatyczno-antykwarycznych. Pochwały godny jest sam pomysł. W tym wypadku trzeba przyznać, że udało się pozyskać także ciekawych prelegentów, którzy doskonale orientują się w prezentowanych przez siebie tematach. Zgodnie z obietnicą Tomasza Poniewierki z GNDM całość nagrania będzie udostępniona na profilu YouTube domu aukcyjnego. Jeśli tak się stanie z pewnością podam link do tego nagrania. Mi się udało załapać tylko na ostatnie dwa wykłady, czyli prezentację p. Dariusza Jaska o jego przygodzie z medalem 100 dukatowym i Rafała Janke o mennictwie Stanisława Augusta Poniatowskiego. Przyznam, że oba wykłady były interesujące.
Pierwszego dnia aukcji licytowane było ponad 500 papierów wartościowych, banknotów i bonów. Już samo to jest wystarczającym materiałem na zorganizowanie aukcji, a tym bardziej jednej sesji. Jednak w tym wypadku mogliśmy się spodziewać jeszcze kilku niespodzianek. Pierwszą z nich była sesja orderów, odznak i innych podobnych pamiątek. Ten dział obejmował zaledwie 46 pozycji o dość miernej jakości, ale wśród nich ukrytych było kilka prawdziwych perełek. Pierwszą z nich była próba technologiczna orderu budowniczego PRL z 1948 roku, widoczna na załączonym zdjęciu po lewej stronie. Pochodziła ona ze spuścizny po prof. Michale Bylinie, który był projektantem orderu. Z opisu aukcji wynika, że jest to jedna z maksymalnie trzech kopii tej próby. Jeśli jednak brać pod uwagę różnice w kolorze emalii, to być może jest to jedyny znany egzemplarz takiego wykonania. Niezwykle ciekawa pozycja, pokazująca etapy pracy nad projektem. Pokazuje też jak niewielki detal może wpłynąć na postrzeganie efektu końcowego, w którym dodano jedynie dodatkowe promienie. Order po lewej stronie wygląda lekko i skupia uwagę na centralnej części oraz okalających go stylizowanych płatkach kwiatowych. Natomiast order w ostatecznej wersji sprawia wrażenie cięższego, a wzrok przyciągają złote promienie. Jednak to nie koniec aukcji tego dnia. Jego prawdziwą ozdobą była kolekcja numizmatów Stanisława Augusta Poniatowskiego. Numizmatyczny internet głosi, że ceny były wysokie. Było to widać po cenach kończących aukcję medali. Poszybowały one do zawrotnych wręczy wysokości.
Dalszych dni aukcji nie śledziłem, ale całość wyglądała naprawdę imponująco. Być może w trakcie wakacji, kiedy mniej będzie bieżących wydarzeń, pozwolę sobie sięgnąć do kilku wybranych elementów z oferty tej aukcji i poświęcić im odrębne wpisy. Damian Marciniak zapowiedział już, że kolejna aukcja będzie wyglądała podobnie. Jeśli ta tendencja się utrzyma, to rzeczywiście będzie mógł powalczyć o palmę pierwszeństwa wśród polskich numizmatycznych domów aukcyjnych.
W ostatnią sobotę odbyła się 15. Aukcja Antykwariatu Numizmatycznego Michała Niemczyka. Jej ozdobą był złoty medal Merentibus autorstwa Jana Filipa Holzheaussera, wykonany na zamówienie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Numizmat godny okładki katalogu rzeczywiście został na niej uwidoczniony. Sam katalog zwyczajowo został wydany w twardej oprawie, co akurat dla mnie nie ma znaczenia, ale wyobrażam sobie, że w oczach wielu może podnosić prestiż domu aukcyjnego. Niestety wnętrze katalogu jest już mniej estetyczne. Tym razem (specjalnie porównałem z poprzednim katalogiem) drukarnia przyciemniła kolory i duża część zdjęć wyszła bardzo nienaturalnie. Widać to szczególnie przy porównaniu dobrych zdjęć w wysokiej rozdzielczości w wersji internetowej katalogu i tych z papierowej wersji. Warto do tego dodać, że wiele monet na aukcji oferowanych było w gradingu. W katalogu umieszczono zdjęcia awersów wraz z pudełkiem w pełnej wysokości. Skutek jest taki, że monet na tych zdjęciach w zasadzie nie da się oglądać. Tak więc każdy poważnie zainteresowany aukcją i tak musiał sięgnąć do katalogu internetowego. Jest to kolejny przyczynek do zastanowienia się nad sensownością drukowania papierowych katalogów jako takich. Dla przykładu część domów aukcyjnych na zachodzie praktykuje wysyłanie ulotek lub broszurek z informacją o najciekawszych obiektach i zaproszeniem do obejrzenia katalogu na stronie internetowej. Być może w Polsce też się z czasem taki model się przyjmie. Przypuszczalnie domy aukcyjne przystałyby na to szybciej niż osoby biorące udział w licytacji. Sam muszę przyznać, że jest mi miło otrzymać papierowy katalog, nawet jeśli całą ofertę znam już z internetu – siła przyzwyczajenia. Z drugiej strony gdyby na poszczególnych aukcjach interesowało mnie więcej jak 2-3 pozycje, to pewnie też bym chętniej sięgał i pracował na katalogach papierowych.
Znów przywołując samego siebie do porządku, wracam do aukcji. Ofertę medali uważam za bardzo udaną. Wśród kilkudziesięciu egzemplarzy znalazły się prawdziwe perełki, jak wspomniany wyżej medal Merentibus, czy widoczny po lewej stronie medal Karola Ferdynanda Wazy. Choć w ostatnim przypadku zaskakuje niekonsekwencja opisu. Z jednej strony autor wymienia kolekcje w których znajdował się taki medal wagi dziesięciu dukatów, a następnie kategorycznie stwierdza, że jest to “jedyny znany egzemplarz w złocie“. Dlaczego sprzedany osiemnaście lat temu w Szwajcarii egzemplarz miałby być uznany za zaginiony? Z drugiej strony na aukcji pojawiło się także sporo medali dla kolekcjonerów którzy obrali sobie mniej kosztowne tematy. Ze średnio-wyższej półki można wymienić brązowy medal Merentibus, czy medal na zaślubiny Władysława IV Wazy. Wśród tematów najpopularniejszych moją uwagę zwróciły dwa medale pamiątkowe związane z powstaniem listopadowym. Chodzi o medal Komitetu Polskiego w Londynie z 1833 roku i medal A l’heroique Pologne. Ten ostatni jest tak popularny, że dawniej niemożliwe było aby pojawił się na aukcji Niemczyka. Teraz sytuacja się najwyraźniej odmieniła i można go było kupić już za cenę 270 zł. Nawet pomimo przeciętnego, jak na ten medal stanu zachowania nie była to moim zdaniem cena zbytnio wygórowana.
Do Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie wybraliśmy się przy okazji majówki. Jednak dopiero teraz miałem chwilę, żeby tą wizytę podsumować. Ekspozycja podzielona jest na trzy budynki i trzy tematy. W głównym gmachu dworku, należącego kiedyś do rodziny Wybickich, znajduje się ekspozycja poświęcona głównie Mazurkowi Dąbrowskiego. Chciało by się powiedzieć, że ta część ekspozycji jest dość skromna, ale chyba bardziej właściwe będzie stwierdzenie, że po prostu nie jest przeładowana. W muzeum znajdziemy część poświęconą historii legionów Dąbrowskiego, drogi życiowej Józefa Wybickiego i kopię rękopisu naszego hymnu. Uwagę poświęcono także samej treści hymnu i jego melodii, wraz z dostępnymi w wersji audio pieśniami innych narodów, powstałymi na tą samą melodię. Całość przepleciona jest ekspozycją pamiątek historycznych, związanych z rodziną Wybickich i historią walki o niepodległość Polski. Całość jest w miarę spójna. Jedyne co mnie zaskoczyło, to nieudana próba odtworzenia zestawu wyróżnień przyznanych Józefowi Wybickiemu. W gablocie złożony został Order Orła Białego w wersji jaka wykonywana jest współcześnie wraz z informacją o odznaczeniu autora pieśni legionów w 1807 roku. Do tego w gablocie wystawiono medal św. Heleny na błędnej wstążce i inne odznaczenia jakie miał otrzymać słynny Polak. Ten pomysł uważam za mocno nietrafiony.
Trzeci budyneczek i ekspozycja, poświęcone były polskim pamiątkom narodowym ze szczególnym nakierowaniem na historię polskiego godła i orła, jako symbolu państwowości polskiej. Tą ekspozycję także uważam za ciekawą, ze względu na swoją różnorodność. Dominowały pamiątki narodowe, orły czapkowe, sztandary itp. Pomimo pewnej przypadkowości zbioru miałem wrażenie, że ktoś nad tym panuje. Poszczególne gabloty poświęcone były różnym tematom. Swoją gablotę mieli na przykład strażacy, czy strażnicy graniczni. Oczywiście moją sympatię zdobyła gablota poświęcona wymiarowi sprawiedliwości, w której znalazły się ciekawe i reprezentatywne przykłady oznak urzędów. Można powiedzieć, że do pewnego stopnia zaimponowali mi autorzy tych gablot, którzy nie popełnili żadnego z powszechnych przy opisie tego typu pamiątek błędów. Jedynym zgrzytem była fantazyjna odznaka, wymyślona na szkodę kolekcjonerów, której zdjęcie widać obok. Jedynak i w tym wypadku prawidłowo opisano ją jako wyrób pochodzący z lat osiemdziesiątych. Nie wiem kto robił opisy tych przedmiotów, ale wykazał się naprawdę sporą rzetelnością. W grupie przedmiotów zgromadzonych na tej ostatniej ekspozycji moją szczególna uwagę przykuł puchar pamiątkowy z motywami i monetami z powstania listopadowego. Był to doprawdy wyróżniający się egzemplarz. Szkoda, że mogłem go oglądać tylko przez szybę.
Zgodnie z zapowiedzią, od poniedziałku dostępny jest w dystrybucji setny numer Przeglądu Numizmatycznego. Jednocześnie jest to numer jubileuszowy, wydany z okazji 25-lecia tego magazynu. Zawiera bardzo ciekawy artykuł Borysa Paszkiewicza na temat książąt czeskich Jaromira i Ołdrzycha. Historia tych dwóch postaci została doskonale wpleciona w historię numizmatyki. Muszę przyznać, że pomimo powierzchownego zainteresowania numizmatyką, przeczytałem ten artykuł z dużym zainteresowaniem. Inny ciekawy artykuł wyszedł spod pióra Dariusza Jaska i opisuje medale Zygmunta III Wazy o wadze stu dukatów, z kolekcji rodziny Esterhazy, znajdujące się w zbiorach Węgierskiego Muzeum Narodowego. Wreszcie bardzo ważną, choć krótką notkę zamieścił w tym numerze Janusz Parchimowicz. To co w niej najistotniejsze, to podziękowania dla Jarosława Dutkowskiego za 25-letnią determinację w redagowaniu i faktycznym “ciągnięciu” Przeglądu Numizmatycznego. Nie będzie przesadą jeśli napiszę, że Przegląd to właśnie on. Za tą determinację i popularyzację wiedzy numizmatycznej należą mu się nie tylko podziękowania, ale też wielkie słowa uznania.
Według zapowiedzi wydawcy, w drugiej połowie tego miesiąca ma się ukazać setny numer Przeglądu Numizmatycznego. W normalnych warunkach była by to doskonała okazja do świętowania. Niestety w tym przypadku radość z jubileuszu zmącona jest wiadomością, że jest to ostatni papierowy egzemplarz Przeglądu, który na dobre przenosi się do internetu. Przyznam szczerze, że pomimo całej sympatii dla inicjatywy i wydawcy, nie jestem przekonany, czy czasopismo internetowe przyjmie się na rynku. Wracając jednak do setnego numeru, ma on być obszerniejszy od poprzednich wydań i zawierać szereg szczególnych artykułów. Z tym większą satysfakcją przyjąłem wiadomość, że udało mi się zakwalifikować właśnie do tego wydania. Ukaże się w nim artykuł o medalu lenności cesarskiej Gniewkowskiej. Będzie to zarazem pierwszy krok do spełnienia mojego 
Dzisiejszy wpis nie będzie poświęcony żadnej konkretnej pamiątce historycznej, ale setnej rocznicy odzyskania niepodległości przez Litwę. Tak się przypadkiem złożyło, że 11 marca 2018 roku miałem okazję być we Wilnie. Tego dnia odbywały się uroczyste obchody setnej rocznicy odzyskania niepodległości. Z punktu widzenia turysty o zainteresowaniach historycznych nie było to przedsięwzięcie szczególnie udane. Główną atrakcją był multimedialny dzwon na którym wyświetlane były animacje okolicznościowe i zdjęcia portretowe które każdy mógł sobie zrobić w specjalnej fotobudce. Była też defilada i uroczysta msza w katedrze Wileńskiej. Ciekawym pomysłem było zorganizowanie kilku wycieczek z przewodnikami. Oprowadzały one po mieście i jego głównych zabytkach. Niestety dla gości angielsko języcznych dostępne były tylko dwie wycieczki po starówce. Wydało mi się to dość osobliwe, ale w dzień święta zamknięta zostało większość, jeśli nie wszystkie muzea. Potrafię zrozumieć, że było to święto narodowe i dzień wolny od pracy, ale ze względu na charakter tego święta można było zaproponować turystom coś szczególnego. Tym bardziej, że święto wypadło na niedzielę, a w poniedziałek muzea były zwyczajowo zamknięte. Tak więc ten szczególny dzień wypadł w mojej raczej jako jedna z kolejny, a nie okrągła rocznica.
Poza dbałością o sposób przechowania pamiątek należy także dbać o prawidłowe opracowanie własnej kolekcji. Przez dłuższy czas miałem problem jak to robić. W internecie funkcjonuje kilka programów komputerowych do archiwizowania zbiorów, ale żaden z nich nie odpowiadał w pełni moim indywidualnym potrzebom. Między innymi dlatego, że zazwyczaj były to programy dedykowane dla konkretnego rodzaju obiektu (np. monet) i dlatego nie odpowiadały wymogom opisu i archiwizacji innych pamiątek. Wreszcie uznałem, że nie ma sensu zamykać całej swojej pracy w programie który z dnia na dzień może przestać być rozwijany. Koronnym przykładem takiej ślepej uliczki jest format DjVu wykorzystywany przez wiele polskich bibliotek cyfrowych, który przestał być rozwijany w 2006 roku. Można przypuszczać, że za kilka a maksymalnie kilkanaście lat cała praca polskich bibliotekarzy i przeznaczone na to nasze środki publiczne okażą się być zmarnowane. W konsekwencji uznałem, że najlepiej będzie postawić na powszechnie stosowany i rozwijany format, który łatwo będzie można wydrukować w czytelnej formie, ale także przekształcić na inne formaty cyfrowe. Z tego względu wybrałem darmowy program OpenOffice i format zapisu plików w formacie ODT.
Na początku roku otrzymałem e-mail od 
Już za kilka dni na 
Od sprawy minęło już kilka miesięcy i zastanawiałem się dłuższy czas czy w ogóle publikować ten post. W końcu uznałem, że sprawę jednak warto opisać i każdy może ocenić ją sam, wedle swojego uznania. W marcu tego roku udało mi się kupić na licytacji w domu aukcyjnym Katz odznakę 50-lecia reformy sądowej Aleksandra II z 1864 roku. Sama reforma jest tematem niezwykle ciekawy i ma znaczenie także dla historii Polski, ponieważ jej skutki od pewnego momentu rozciągały się także na nasze tereny. Pewnie jest to dobry temat, żeby uczynić go przedmiotem osobnego wpisu. W tym momencie mogę jedynie na szybko zaznaczyć, że w 1814 roku wprowadzono odznakę dla upamiętnienia reformy. Jak to w imperium rosyjskim bywało, otrzymywały ją osoby które z reformą nie miały nic wspólnego, a nawet w momencie jej wprowadzenia mogły się jeszcze nie urodzić. To wszystko nie miało znaczenia. Ważne, że odznaka była piękna i dobrze się prezentowała na mundurze lub choćby na stroju cywilnym.
Czym był by nowy rok, bez podsumowań i postanowień. Strona w tej odsłonie prowadzona jest od marca 2016 roku. Do końca pierwszego roku oswajałem się z nową formułą i sprawdzałem sam siebie, czy będę miał zapał do jej prowadzenia. W kolejnym 2017 roku starałem się utrzymać w miarę regularne tempo wpisów, co okazało się nie być dla mnie łatwe w pierwszej połowie roku. Później pojawiło się wiele ciekawych ofert na rynku aukcyjnym, które postanowiłem skomentować na stronie. Część z nich czeka jeszcze na swoją kolej. Równolegle pozyskałem kilka innych ciekawych informacji, z którymi chciałem się podzielić lub które chciałem sobie zanotować w tym miejscu. To dało mi poczucie, że mogę spróbować narzucić sobie kolejny próg starań o ulepszenie strony. Jest on jednocześnie moim postanowieniem noworocznym.
Przy okazji jednego z wpisów narzekałem, że dotychczas nikt nie sporządził spisu medali polskich z XIX wieku. Po jakimś czasie przypomniało mi się, że nie byłem dość precyzyjny. W końcu kiedyś kupiłem wyłącznie dla tego spisu kilkanaście numerów Warszawskich Zeszytów Numizmatycznych. Anonimowy autor zaprezentował w nich “Rejestr XIX-wiecznych medali polskich i z Polską związanych“. Co prawda ustalenie rzeczywistego autora tego rejestru nie było ani trudne, ani długotrwałe; nie podaję jego nazwiska, szanując prawo do anonimowości. Szczególnie, że do spisu mam kilka zastrzeżeń. Być może autor zdawał sobie sprawę ze słabości swojego rejestru i dlatego postanowił pozostać anonimowy. Tym bardziej, że jest osobą w numizmatyce powszechnie szanowaną. Znów samo słowo rejestr stanowi podpowiedź, że nie miał to być katalog, czyli dzieło pełne. Niestety nie są to w moim przekonaniu źródła wystarczające dla pełnego wyczerpania tego tematu.
Na dzisiejszej 3 aukcji Gabinetu Numizmatycznego Damiana Marciniaka oferowany był doskonały wybór monet i banknotów, ale także trochę ciekawych medali i innych pamiątek. Wśród nich moją uwagę zwrócił 
Gdyby przyjąć, że ceny uzyskane na wymienionych aukcjach odzwierciedlają prawdę o rynkowej wartości tego przedmiotu na dany moment, co przecież nie jest do końca prawdą, ale doskonale ułatwi nam analizę, to można postawić następujące tezy. W okresie od 2005 do 2009 roku wartość medalu wzrosła co najmniej o 31% czyli 250 zł. w liczbach bezwzględnych. W tym czasie inflacja zabrała łącznie 8% wartości pieniądza. Tak więc po potrąceniu inflacji, roczny wzrost wartości żetonu wyniósł nie mniej jak 5,75%. Od 2009 do 2017 roku wartość medalu wzrosła o 92,85%, czyli 975 zł. w liczbach bezwzględnych. Inflacja zabrała 20%, a po jej potrąceniu roczny wzrost wartości żetonu wyniósł dokładnie 9,1%. W całym badanym okresie od 2005 do 2017 roku wartość żetonu wzrosła o 225%, już po uwzględnieniu 28% spadku wartości pieniądza, wynikającego z inflacji. To już 18,75% rocznie. Niezależnie od tego czy skupić się na krótszym, czy na dłuższym okresie, wynik jest godny uwagi. Można więc powiedzieć, że pogląd o zasadności inwestowania w numizmatykę znajduje uzasadnienie. Przynajmniej w przypadku tego żeton.
Ten weekend obfituje w ciekawe aukcje z polskimi pamiątkami. Jedną z nich jest licytacja jaka miała dziś miejsce w niemieckim domu aukcyjnym Hermann Historica München. Na 75. aukcji oferowane było “Muzeum polskich walk o niepodległość – kolekcja Zygmunta Stankiewicza“. Pochodził on z Białegostoku i był uczestnikiem kampanii wrześniowej, a następnie II Wojny Światowej. internowany w Szwajcarii, po zakończeniu wojny ożenił się z córką zamożnego finansisty i osiadł w pałacu w miejscowości Muri koło Berna. Oznacza to, że należał do szczęśliwego grona ludzi którzy nie tylko mają pasję, ale mają także czas i środki finansowe, żeby ją realizować. W konsekwencji Zygmunt Stankiewicz w piwnicach pałacowej oranżerii założył prywatne muzeum historii Polski. Na pierwszy rzut oka lokalizacja może zastanawiać i z pewnością nie będzie się jawić jako szczególnie prestiżowa. Spotkałem się już z podobnym wykorzystaniem elementów przestrzeni dawnych siedzib rodowych na terenie Francji. Urządzenie w oranżerii czy innych budynkach przynależnych do rezydencji prywatnego muzeum pozwala na udostępnienie ogrodów, czy rodzinnych pamiątek, bez konieczności zapraszania szerokiej publiczności do prywatnych przestrzeni pałacu. W przeciwieństwie do polskich warunków, na zachodzie wciąż może on stanowić przestrzeń domową.
Moim pierwszym odruchem po otrzymaniu ulotki informującej o aukcji, było wypełnienie formularza zamówienia katalogu aukcyjnego. Wstrzymałem się jednak z jego wysłaniem uznając, że warto najpierw zobaczyć elektroniczną wersję katalogu, zawierającą zdjęcia i opis tego za co miał bym zapłacić 40€ + przesyłka. Kiedy dom aukcyjny ujawnił katalog moje rozczarowanie było wielkie, a decyzja o wstrzymaniu się z zakupem okazała się słuszna. Oferta aukcyjna obejmowała około 20-30% z tego co zostało zgromadzone przez Zygmunta Stankiewicza. Powstaje więc pytanie, co stało się z pozostałymi pamiątkami? Postaram się poszukać na nie odpowiedzi w dalszej części wpisu, ponieważ główna część rozczarowania dotyczyła jakości oferowanych przedmiotów. Oczywiście znalazły się wśród nich rzeczy wybitne, jak choćby trzy kirysy husarskie z XVII wieku w pięknych stanach zachowania. Moją szczególną uwagę zwróciły trzy rzeczy. Pierwszą z nich był portret Jana III Sobieskiego namalowany na dębowej desce. Drugą był ryngraf oficerski, złocony ogniowo i datowany na około 1700 rok. Trzecią był pałasz oficerski marynarki wojennej z okresu międzywojennego. Wszystkie trzy są pamiątkami pięknymi i rzadkimi a życie potwierdziło, że także kosztownymi. Wyniki poszły w dziesiątki tysięcy złotych. Rekord należał jednak do pozycji 4861 pod którą krył się kompletny kirys husarski z szyszakiem. Nowemu właścicielowi przyszło za niego zapłacić około 175 tys. złotych.
Pamiętajmy jednak, że nie wszystko złoto co się świeci. Zasada ta jest szczególnie ważna w kolekcjonerstwie. Dlatego chciał bym napisać dwa słowa o przedmiocie który mnie zauroczył, pomimo wartości nieporównanie niższej niż w przypadku wymienionych wcześniej obiektów. Jest nim kordzik marynarki wojennej wykonany na prywatne zamówienie w pracownik Gabriela Borowskiego w Warszawie. Przypominała o tym sympatyczna kotwica wytrawiona na głowni. To co jednak najmilsze w tej pamiątce, to krzyż harcerski posadowiony w rękojeści kordzika. Widywałem już różne próby upiększania broni białej odznakami i w moim przekonaniu nie jest to łatwa sztuka, a przekroczyć granicę kiczu jest bardzo łatwo. W tym wypadku odznaka została umiejscowiona z dużym smakiem i doskonale komponuje się w całym projekcie kordzika. Stanowi także piękny smaczek historyczny, który został doceniony przez licytujących. Jest to bardzo pocieszające. Pomimo wyraźnych śladów korozji na głowni i wygięcia jednego z ramion jelca, kordzik został sprzedany za blisko 11 tys. złotych. Jest to cena, która zdecydowanie przewyższa średnie ceny kordzików marynarki wojennej z pracowni Gabriela Borowskiego.
Wracając jednak do tytułu wpisu i samych pamiątek po Zygmuncie Stankiewiczu. Byłem nimi rozczarowany, ponieważ znacznie ponad połowa oferowanego na aukcji materiału była mierna lub kiepska. Znalazło się też sporo falsyfikatów broni białej, które sprzedane zostały za niemałe kwoty i jak przypuszczam niedługo zasilą rodzimy rynek kolekcjonerski. Osobliwy rekord stanowi cena przeszło 16 tys. złotych za kopię klucza szambelańskiego z pogonią, której zdjęcie widać po lewej stronie. W tym wypadku spodziewam się, że będzie ona oferowana któremuś z muzeów w Litwie lub Białorusi. Pamiątka tym cenniejsza, że herb Litwy nie został tradycyjnie uzupełniony herbem korony. Ciekaw jestem tylko czy będzie oferowany z zaznaczeniem, że to falsyfikat. Oczywiście potrafię sobie tłumaczyć, że Zygmunt Stankiewicz kupował do swojego przydomowego muzeum falsyfikaty, ponieważ dla Szwajcarskich gości miały one taki sam walor ekspozycyjny jak oryginały z tą jednak różnicą, że były tańsze. Obawiam się jednak, że sympatyczny Pan zadowalany był kolejnymi eksponatami za które uiszczał we frankach ceny odpowiadające oryginałom.
Jednym z blogów, które regularnie śledziłem był blog